Wprowadzenie do metody

Sięgając do historii, początków „odwróconej klasy” można doszukiwać się pod koniec XX wieku w USA, kiedy to profesor Harvardu Eric Mazur zaczął pracować nad nową metodą nauczania. Miała ona na celu przeniesienie procesu zdobywania informacji poza salę lekcyjną, po to aby czas w klasie można było poświęcić na utrwalenie wiedzy, ćwiczenie jej wykorzystania oraz rozwiewanie ewentualnych wątpliwości. Natomiast w 2007 roku, amerykańscy nauczyciele uczący w liceum, J. Bergman i A. Sams, zaczęli nagrywać prezentacje w formie filmów i zamieszczać je w internecie. Początkowo robili to z myślą o uczniach, którzy nie mogli uczestniczyć w zajęciach. Jak się okazało, z takiej pomocy korzystali również uczniowie uczestniczący w zajęciach w szkole. Szybko zorientowano się, że taka forma nauki ma szereg zalet, takich jak oszczędność czasu czy większa „merytoryczność” lekcji. Można było skupić się na wyjaśnieniach trudniejszych aspektów danego zagadnienia i na przełożeniu teorii na praktykę. Dziś „odwrócona klasa” (ang. flipped classroom) jest już bardzo popularną, ale i zdobywającą coraz większą popularność metodą edukacji z wykorzystaniem technologii komunikacji i informacji (TIK).